اشعار

علـقـمه گـفـتم و دیدم دلم از پا افتاد            یاد لبهای عـلی اصغر و دریـا افتاد

علقمه گفتم و دیدم که سواری بی دست            تیر آنقدر به او خورد که از نا افتاد

علقمه گـفـتم و دیدم که عمـودی آمد            ناگهان در وسط معـرکه سـقـا افـتاد

اسـدالله فـتاد و  هـمـگی شیـر شدند            گـذر گـرگ به آهـوی حرم ها افـتاد

وسط این همه سرنیزه و شمشیر و سنان            ناگهان چشم عـلمدار به زهـرا افتاد

روضۀ دست بریده وسط علقمه بود            روضه خوان دست بدون رمق فاطمه بود

دیدم خودم بال و پرت می‌ریخت عباس            دشمن چگونه برسرت می‌ریخت عباس

می‌خـواستم‌ جمعـت کنم‌ تا خـیـمه آرم            دیدم دوباره پیکـرت می‌ریخت عباس

دیـدم کـنـارت دست بر پهـلـو گـرفـته            دیدم‌ که اشگ‌ مادرت می‌ریخت عباس

دیدم که مشگت تیر خورد و قطره قطره            امـیـّد هـای آخـرت مـی‌ریخـت عـباس

دیـدم به یـاد غـربت من گـریـه کردی            خون ‌از دوچشمان ترت می‌ریخت عباس

چه بلایی است خدایا به سرم آمده است            از ره دور غـمی در نـظـرم آمده است

تا پـذیرای غـمی سخت شوم، بار دگر            اشك غـم بـدرقـۀ چـشم تـرم آمده است

ما جگـرسوخـتگـان آب نخـواهیم ولی            این چه داغی است كه سوی جگرم آمده است

اشكهـا پرده به چـشمان تر من نـزنـید            آه بـا قـدّ خـــمـیـده پــدرم آمــده اسـت

خـبر از ساقی مـا نـیست ولی می دانم            چه غمی بر جگرشعله ورم آمده است

عـلم خـیـمۀ سـقا كه روی خـاك ا فتاد            گشت معـلوم بلائی به سرم آمده است

علقمه عطرگل یاس گرفت و پیداست            از جـنان مادر نیـكو سیـرم آمده است

خواهر غـمزده ام با هـمه غم های دلش            به تـسّـلای دل نـوحـه گـرم آمده است

ای «وفائی» بنویس از اثر غصه و غـم            اشك و خون همره هم از بصرم آمده است

چشمان خیس علقمه امواج رود بود            آن روز رود، شاهد کشف و شهود بود

آن روزِ سرخ، علقمه محراب کوفه شد            در دست ابن ملجم میدان، عمود بود

از شوق سجده صالح دین از فراز اسب            بر خاک سبز کرب و بلا در سجود بود

شکر خدا که راه تماشا گرفت خون            آخر هنوز صورت مادر کـبود بود

این قصّه آب می خورد از چشم شور ماه            نسبت به ماه طایفه از بس حسود بود

دلـم تنگ پیمبر بود، پیـغـمـبر شدی اکبر           هوای رزم مولا داشتم حـیدر شدی اکبر

تو را با خون دل اینسان بزرگت کرده‌ام بابا           قدم خم شد شکستم تا کمی اکبر شدی اکبر

تو را در اوج خوبیهای دنیا دیدم و حالا           تصور می‌کنم حتی از آن بهتر شدی اکبر

به وقت صلح لبریز از کرامت چون حسن بودی           زمان جنگ چون عباس جنگاور شدی اکبر

قیامت قامتت، خشمت جهنم، خنده‌ات جنت           چقدر این روزها در باورم محشر شدی اکبر

گلی بودی که بر بال عقابی پَر زدی رفتی           ولی با حملۀ سر نیزه‌ها پرپر شدی اکبر

علی اکبر به میدان نبرد خویش می‌رفتی           نگاهت می‌کنم ده‌ها علی اصغر شدی اکبر

ای مـصـحـف پـاره پـارۀ مـن            خـورشـیـد و مه و ستـارۀ من
داغـت بـه جـگـر شـرارۀ مـن            ثـــارالــلـه و ابـن ثـــارۀ مــن

آیــات جـدا جـدا ز شـمـشـیــر
یکسر شده نقطه نقطه از تیـر
رخـسـاره به خـاک هـشتۀ من            آیــات بـه خـون نــوشـتـۀ مـن
تـسـبـیـح بــریـده رشـتــۀ مـن            چـشـمی بـگـشـا فـرشـتـۀ مـن
کی کُشت تو را؟ بگو چرا کشت؟
هم کُشت تو را و هم مرا کشت
ای ماه به خـون شده خـضابـم            ای کــرده غـــروب آفــتــابــم
ای الـعــطـش تــو کــرده آبــم            بـگـشـای لـب و بـده جــوابــم
بـا دیــدۀ بــسـتــه کـن اشــاره
یـک یـا ابــتــا بـگــو دوبــاره
تو هـست منی، مـرو ز دستـم            لب بـاز کـن و بگـو که هـستم
بـالای ســرت ز پــا نـشـسـتـم            یک بـاره خـمیـدم و شـکـستـم
در مــوسـم دسـتـگـیــری مـن
بـشکـست عـصای پـیـری من
فـرق تـو، کـتـاب مـحـکـم تـو            چـشـم تـو، حـدیـث زمـزم تـو
تـقــدیــم خــدای مــن، دم تــو            هـر زخـم دوبــاره مـرهـم تـو
یک کـشته و سی هـزار قـاتـل
ای وای به من، بـسوز ای دل
نـازک بـدنـت ز تـیــر دشـمـن            گردیده چو حـلـقه های جوشن
زخـم تو دهـن گـشـوده بـر تن            لـبـخـنـد زنــد بـه گــریــۀ مـن
گــردیــده تـن تــو اربــاً اربــا
مـثـل دل چــاک چــاک بــابــا
زخـم تـو چـو لالـه های چـیـده            اعـضات چـو حـنـجـر بـریـده
تو مـثـل مه به خـون کـشـیـده            مـن مـثـل هـلال نـو خـمــیــده
وقـتی که صـدات را شـنـیــدم
یک لـحـظـه هـزار داغ دیــدم
بر زخـم تو خـون دل فـشـاندم            فـریــاد بـه آسـمـان رســانــدم
بـالای سر تو روضه خـوانـدم            تو رفـتـی و من غریب مـانـدم
آیــیــنــۀ من چــرا شـکـسـتـی
همچون دل من به خون نشستی
بـی تـو نـفـس اسـت آه ســردم            چون شـمع، میـان جـمع فـردم
بـهـر تـو بـلـنـد گــریـه کــردم            خوب است به خیمه بر نگردم
بـنـشـیـنـم و در بـرت بـگـیرم
تا بـر سـر کـشـتـه ات بـمـیـرم
زخـم تو عنایت هـو الـهـوست            داغ تو گلی است هدیه بر دوست
جان تو نـثـار حضرت اوست            بردوست رضای دوست نیکوست
"میثم" هـدفش رضایت ماست
دلــبــاخــتــۀ ولایــت مــاسـت

ماهم به خون نشست و سرشکم ستاره شد            قــرآن آیــه آیـۀ مـن پــاره پــاره شــد

داغ رسـول بـود بـه قـلـبـم ز کـودکـی            تکـرار آن به داغ جـوانـم دوبـاره شـد

با زخم فرق چاک تو و زخم قلب من            زخـم درون قـاتـلـت امروز چـاره شد

وقتی که آب خـواستی از من نـدادمت            آتش بـلـنـد از جـگـر سنگ خـاره شد

وقـتـی زبـان خود به دهـانـم گـذاشـتی            از هُـرم تـشنگی ت وجودم شراره شد

تـنـهـا نـه آه، راه نـگـاه مــرا گـرفـت            از دیـده ام گـرفـتـه تــوان نـظـاره شـد

هر کس رسید بر تن پاک تو زخم زد            همچون ستاره زخم تنت بی شماره شد

داغت به دل نشست و سرشکم زدیده ریخت            بغضم به سینه ماند و کلامم اشاره شد

تیغ سقیفه بود که فرق تو را شکـافت            ز آنـجـا ستـم به آل پـیـمـبـر هماره شد

«میثم» به خاندان پیمبـر چها گـذشت            نه رحم بر جوان و نه بر شیر خواره شد

بنـشیـنم و از سوز جگـر ناله برآرم            بر صورت خونین تو صورت بگذارم

بردار خدا را سری از خاک و دعا کن            تا من به سر کشتۀ تو جـان بسپارم

رسم است که بر نعش جوان لاله گذارند            من لاله به غـیر از شرر ناله ندارم

از بس به تنت زخم روی زخم رسیده            ممکن نبود زخـم تنـت را بـشـمارم

با یاد لب خشک تو ای نور دو دیده            جا دارد اگر بر سر نی اشک ببارم

در خیمه زبان تو مکیدم جگرم سوخت            بگذار زلب های تو یک بوسه برآرم

فـریـاد دلـم سر زند از سینۀ (میثم)            گـیـرم که ببـندم لب و فـریـاد نیارم

ماهم فـتاده بر خاک با جسم پاره پاره            ای اشک ها بریزید از دیده چون ستاره

جزمن که همچو خورشید افروختم دراین دشت            کـی پـاره پـاره دیـده انـدام مــاه پــاره

ماهم فتاده بر خاک دیدم که خصم ناپاک            با تیغ زخم می زد بر زخـم او دوباره

در پیش چشم دشمن بر زخمت ای گل من            جز اشک نیست مرحم جز آه نیست چاره

خـنـدیـد قـاتـل تـو بر اشـک دیـدۀ مـن            با آنکه خون بر آمد از قلب سنگ خاره

وقـتی لبت مکـیـدم آه از جگـر کشیدم            جای نفس برون ریخت از سینه ام شراره

ای جای رفته از دست بگشا دو دیده از هم            جـانی بـده به بابا حـتّی به یک اشـاره

دشمن چـنـین پـسنـدد استاده و بخـنـدد            فـرزنـد دیـده بـنـدد بـابـا کـنـد نـظـاره

چون ماه نو خمیدم با چشم خویش دیدم            خورشید غرقه خون را در یک فلک ستاره

دردا که پـیـش رویـم در بـاغ آرزویـم            افـتاد بـرگ یـاسـم با زخـم بی شـماره

جـسم عزیز جـانم چون دامن زره شد            از زخـم هـر پیـاده از تیغ هر سـواره

افتاده جسم صد چاک جان حسین بر خاک            میثم بر آن تن پاک خون گریه کن هماره

ای علی جان چه شده؛ قامت تو تا خورده            نـازنـیـنـم چـقـدَر بر بـدنت پـا خورده

روی جسمت چقدَر تیر و سنان می بینم            اینـهـمه زخـمِ گِران بر دل بابا خورده

تا جـوابم نـدهی، دشـمنِ من می خـنـدد            به تو شمشیر، به من تیرِ تماشا خورده

چه دگرگون شده این چهرۀ پیغمبری اَت            چشم زخمی است که بر یوسف لیلا خورده

اربـاً اربای همه لـشگـرِ خود را دیـدم            چه بلائیست که بر این قدِ رعنا خورده

زرِهَـت با بـدنِ پـاره گِـره خورده بهم            همه ارکـان تـنت نیـز به یغـما خورده

آه، آیـا بـدنـی خُـردتـر از این می شد؟            دنده هایت چـقـدَر ای پسرم جا خورده

عـمـه اَت آمــده تـا زنــده بــمــانـم امـا            با فـراق تو دگر، رفـتـنم امضا خورده

جگرم سوخت علی جان، دل من ریخت بهم            این جگرخواریِ داغت، جگرم را خورده

همچو مادر، پسرم سینه شکسته شده ای            باز انـگـار لگـد پهـلوی زهـرا خورده

بردنِ جسم تو تا خـیـمه که تنهـا نشود            قـوَتـم رفت ز زانو، کـمـرم تا خورده

یوسف من چاه را با نیزه‌ها حس کرده‌ای            پنجۀ ناپاک صدها گرگ را حس کرده‌ای

چشم هایم را تماشای تو غافل گیر کرد            عضوهای اربأ اربایت پدر را پیر کرد

چشمهایت در میان موجی از خون غرق بود            بین زخم پهلویت با زخم هایت فرق بود

دیدمت جسم تو را بر نیـزه‌ها آویختند            ذره ذره پیکرت را بر زمین می‌ریختند

تا تنت را لمس کردم غصه‌ها آغاز شد            هرکجا دستم رسید آنجا شکافی باز شد

پـیـکـرت با تیغ های داغ جراحی شده            هرکدام از عضوهایت یک طرف راهی شده

قـاتـل تو نـیـزه‌ها و قـاتل من خـنـده‌ها            لااقـل برخـیـز با عمه بگـو اینجـا مـیا

شـکـر خـدا زره ز تـنت در نـیامده            با چنگ گـرگ پیرهـنت در نـیامده

یک دشت اکبر و پدری پیر و یک عبا            حـتـی ز عـهـدۀ کـفـنـت در نـیـامده

دارم ز روی خاک جگر جمع می‌کنم            این چند نـیـزه از بـدنت در نیـامده

با یک فزع محاسن بابا خضاب شد            حرفی زدست و پا زدنت در نیامده

برخـیز جـانم آمده از گـریه بر لـبم            مـدیـون گـیـسوی پـریـشان زیـنـبـم

از سـيـنـه اگـر چه می‌كـشم آه برو            حـالا كه شـدي تـشنـۀ اين راه بـرو
بي تاب سفـر اگر چه هستي بگـذار            تا خـوب تـو را ببـيـنـم آنـگـاه بـرو

بابا به فـداي تو چه مـردي شـده‌اي            قـدري پــســرم مـقــابـلــم راه بـرو
يك لـحـظـه اگر نـبـيـنمت می‌ميـرم            حالا چه رسد به اينكه تو... آه برو
تو می‌روي و هـر قـدمت می‌گـويد            دستـم شـده از دست تو كـوتـاه برو
از رفـتن تو هـنوز هم بي خبر ست            پـس تـا نــشـده رقــيّــه آگــاه بــرو
شـرمـنـده براي بـدرقـه آبـي نيست            بـابـا عـلـی‌ام خـدا بـه هـمـراه بـرو

عـاقبت جان من از سینه به در می‌آید            بسکه از جوشن تو پـاره جگـر می‌آید
نـکـشیـدی نـفـس و من نـفـسم بنـد آمد            بی تو عـمـر نفـسـم زود به سر می‌آید

وضـع زخـم سر تو دیـدم و گـفتم تنها            این چـنین زخـم عـمیـقی ز تبر می‌آید
وسط کف زدن و خنده روی صورت تو            با فـزع اشـک من از دیـدۀ تـر می‌آید
به سر دوش کدامین پدری غیر از من            سـالـهـا بُـردن تــابــوت پــدر مـی‌آیــد
زنـدگـی پـای جـوانـی تو دادم رفـتـی            تو نگـفـتی که چه بر روز پدر می‌آید
بردنت رو به حرم کار من و زینب نیست            سخت تر هست از اینکه به نظر می‌آید

غنچه ای بودی و پرپر زدنت کشت مرا            به روی دست دلاور شدنت کشت مرا

تک پسرها همه دلگرمی مـادر هستند            یکی یکـدانـۀ مـادر شدنـت کـشت مرا

پسر من شده هم بـازی هم قـد خودش            با قـد تـیـر بـرابـر شدنت کـشـت مـرا

او عبا زیر تنش رفت تو بر روی تنت            اصغر من علی اکبر شدنت کشت مرا

خود من یک تنه تشیـیع تنت را کردم            دست برگوشۀ خنجر شدنت کشت مرا

اهل کـوفه عـلی دیگـری از ما کـشتند            حیدری کردی و حیدر شدنت کشت مرا

به پای روضه نشستیم و اشک ناب شدیم            قنوت گـریه گرفـتیم و مستجـاب شدیم

و ما که در پی خورشید نیزه ات بودیم            شبـانـه نـور گرفـتـیـم و آفـتـاب شـدیم

دوباره اشک" گناه نسوز" ما را سوخت            دوباره پاک شدیم و پر از ثواب شدیم

مدینه بود و تو بودی و رأی مادر بود            که ما بـرای عـزای تو انتـخـاب شدیم

میان سیـنه زدن بال و پر گـرفـتـیـم و            کـبـوتر حـرم صـحـن بـوتـراب شـدیم

شبـیـه چـشم تو و مشک خـالی عباس            دوباره گـریـه کن کودک ربـاب شدیم

گریه وقتی میکنی مادر، قـدم خم میشود          نـور چـشـم من شبـیه چشم تو کم میشود

دست و پا که میزنی من دست و پا گم میکنم          با زمین و آسمان در خیمه حرفم میشود

با نـفـس هایت نـفس هایم بهم می ریزد و          زانـویـم مثـل رقـیـه زانـوی غـم میـشود

اصلاً انگاری به من دنیای دیگر می دهند          نبض دست کوچکت وقتی منظم میشود

گریه تو بهتر است از این سکوت بیصدا          قتل من با غش و ضعف تو مُسلّم میشود

مـانـده ام با چه کـنم سیـراب لبهای تو را          راستی با خـیسی مشک عمو هم میشود

من که هر شب تا سحر گفتم بزرگت میکنم          پای این گهـواره لالایی نخـوانم میشود؟

شوق دامادی عزیزم پیش کش ... باشد برو          با سه شعبه حنجر خشک تو درهم میشود

چونکه میدانی النگـویم به غارت میرود          دستهایت دور دستانم چه محـکـم میشود

بـدونِ تو اُمـیـدِ ما، سـراب می‌شود بیا            تمامِ شهر بر سرم، خـراب می‌شود بیا

برای حضرتت بگو که مادرت دعا کند            دعـای مـادر تو مستجـاب می‌شود بیا

بکش به آتش اشک را تو آه کِش میان ما            که دل کنار گریه‌ات کباب می‌شود بیا

اگر کمی محبتت نصیب تشنه‌ای شود            برای او نَفَـس فـقط عـذاب می‌شود بیا

به سینه می زنم مگر مدافع حرم شوم            به روی سینه‌های ما حساب می‌شود بیا

رسید روضۀ عطش شنـیده‌ام برای تو            که آب خوشگوار هم مُذاب می‌شود بیا

 کنار خیمه مانده و فقط خـدا خـدا کند            حـرم اسیـر گـریـۀ ربـاب می‌شود بیـا

چنان ربـابـۀ مضطـر؛ تـوکّـلـی باید            به حـلـق پـارۀ اصغـر تـوسّـلی باید

عزیز فاطمه آهـسته تر قـدم بـردار            دعـا به مـادر او کـن تحـمّـلـی بـاید

اگر که نـالـۀ مـهـلا بـگـوش تو آمد            تو باز کار خودت کـن تغـافـلی باید

پس از جدا شدن سر ز حنجر کودک            بـرای بُـردن خـیـمـه تـأمّــلـی بـایـد

به تشنه کامی او غم مخور که این کودک            بهشت مُـرضعـه دارد تکـامـلی باید

تَلَظیِ لب خشک و تَرنُّـمی جانسوز            که شعر مرثیه را سوز بـلـبـلی باید

لب ها هـلاک آب، دلها ز غُـصه آب            غـم آمده به دل، رفته ز خـیـمه تاب

کـرب وبلا پُر از، فـریـاد بی جـواب            حـتـی به کـربـلا، دیـده نشد سـراب

ذکر هـمه شده، لای لای عـلی بخواب

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

بـاید عـلـم گـرفت، راه حـرم گـرفت            راه زیــارتِ ســاقــیِّ غــم گــرفـت

هرگـز نمی شود، پیـمانـه کم گـرفت            شد بسته آب وای، از غم دلم گرفت

محبوب فاطمه ست، هرکس که دم گرفت:

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

امشب شب غم است، هنگام ماتم است            دست نیاز من، در دست پرچم است

ای روضه خوان بخوان، یک شب مراکم است            این شعر مختصر، صدها غزل غم است

هاجر چه سوزناک، مشغول این دم است:

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

میدان پُر از غـبار، دلها پُر از شرار            از ابـر رحـمـتـت ای آسـمـان بـبـار

شش ماهه از نفـس، افـتاده بی قـرار            شرمنده می شوم، زین حرف ناگوار

دسـتـش جـدا شـده سـقّـای تـک سـوار

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

هنگـامه شد به پا، در بین خـیـمه ها            آیــد خــدای مـن، فــریــادِ ای خــدا

مـادر به گـریه گـفت، مـاه دلـم بـیـا            با من عزیـزکم، قهـری؟ بگـو چرا؟

شـیـریـن زبـان مـن، افـتـادی از نــوا

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

سرگشته خواهرت، خشکیده حنجرت            افتاده از عطش، رو به عقب سرت

دیگـر نـمانـده آه، نـایـی به پیـکـرت            کم کم ترک خُورَد، لب های پرپرت

کـم دست و پا بـزن، بیـچـاره مـادرت

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

آخر به مـادرت، حـرفی بزن عـلـی            افـتـادی از نـوا، مـرغ چـمـن عـلـی

سرباز من به تن، کردی کـفن عـلی            در پیش دیـده ام، پـرپـر نـزن عـلـی

لالـه شـدی چــرا؟ ای یـاسـمـن عـلـی

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب